برگی از یک حماسه - تور سریلانکا

به گزارش خبرنگاران به نقل از ایسنا، سرهنگ خلبان بازنشسته محمدرضا قره باغی در پاسخ به این پرسش که چه اتفاقی رخ داد که وظیفه نیروی هوایی به یکباره تغییر کرد و مأموریت جلوگیری از پیشروی نیروی زمینی دشمن به این نیرو محول شد؟ شرح می دهد: مقاومتها به صورت پراکنده توسط نیروهای نظامی و مردمی که در منطقه حضور داشتند، انجام می شد و ولی حجم نیرو و اداوت دشمن بسیار بالا بود و به این دلیل، سد پیشروی دشمن تنها به وسیله نیروهای زمینی تقریباً غیر ممکن خواهد بود.

وقتی بر فراز دشت های دشمن غربی کشور پرواز می کردم، تعداد بسیار زیادی از نیروهای دشمن را می دیدم که در حال نفوذ در خاک کشورمان هستند. دشمن به وسیله قصر شیرین، سوسنگرد، مریوان، خسروی، سرپل ذهاب و دیگر مناطق در حال نفوذ گسترده بود. باید کاری می کردیم و به نوعی، جلوی پیشروی آنها گرفته میشد تا نیروی زمینی به منطقه برسد. به همین جهت این کار بر عهده نیروی هوایی گذاشته شد تا از نفوذ نیروی دشمن جلوگیری کند، که این مهم نیز به خوبی انجام پذیرفت. چه بسا اگر دلاورمردی های خلبانان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران نبود، نیروهای دشمن مناطق گسترده از خاک کشور عزیزمان را اشغال می کردند.

وی همچنین در پاسخ به اینکه شما در این مقطع از جنگ بیشتر چه اهدافی را بمباران می کردید و چطور از موقعیت دشمن آگاه می شدید؟ آیا از قبل برای اینگونه عملیات تمرین داشتید و یا می دانستید دشمن چه سلاحی را حمل می نماید؟ یادآود شد: هدف ما بمباران ستون های زرهی، ستون های پیاده و قرارگاه های دشمن بود. ما باید به گونه ای عمل می کردیم که جلوی پیشروی آنها گرفته گردد. مثلاً سعی می کردیم بمب ها را به صورت جداگانه روی تانکها و ادوات دشمن که در اول ستون در حرکت بودند، رها کنیم. با این کار راه آنها برای مدتی مسدود می شد یا ستون های پیاده و قرارگاه های دشمن را بمباران می کردیم. با این شیوه تا بخواهند مجدد سازماندهی شوند، زمان زیادی سپری می شد.

ما تا موقع رسیدن به ستون های دشمن دقیقاً نمی دانستیم که آنان چه سلاحی حمل می نمایند. گه گاه با رسیدن به ستون های نظامی دشمن، حتی با سایت های موشکی((سام6)) نیز برخورد می کردیم. به محض آنکه بالای سر نیروهای دشمن می رسیدیم، پدافند آنها آغاز به شلیک به سمت ما می کرد. ما نیز برای در امان ماندن از آتش سنگین پدافند دشمن با اینکه از خطرات پرواز در ارتفاع پست آگاه بودیم، ولی با این حال در ارتفاع پایین پرواز می کردیم تا شانس دشمن برای هدف قرار دادن ما به حداقل برسد. در این راه نیروی هوایی خلبانان شهید گرانقدری را تقدیم ملت ایران کرد.

ما از قبل هیچگونه تمرینی برای این نوع نبرد نداشتیم، چون وظیفه تعریف شده نیروی هوایی حراست از آسمان کشور، پشتیبانی از نیروی زمینی و بمباران پایگاه ها و پالایشگاه های دشمن بود و قاعدتاً وظیفه شکار تانک را بر عهده نداشتیم، ولی در آن شرایط ما مجبور بودیم تانک هم شکار کنیم.

معمولاً محلی که نیروهای دشمن در آن منطقه حضور داشتند و یا در حال پیشروی بودند، به ما اطلاع داده می شد، ولی بیشتر خلبانان در راه بازگشت از ماموریت با مشاهده اهداف جدید سعی می کردند، آنها را هدف قرار دهند. معمولاً فشنگ ها را به عنوان آخرین شانس نگه می داشتیم ولی با مشاهده هدف جدید تمامی فشنگ ها را روی سر دشمن خالی می کردیم. پس از بازگشت نیز موقعیت نیروهای دشمن را به پست فرماندهی گزارش می دادیم که بیشتراً هم بی درنگ برنامه پروازی جدیدی طرح ریزی می شد و چند فروند برای بمباران این اهداف پرواز می کردند.

وی همچنین در رابطه با این که در این زمان روزانه چندبار پرواز می کردید و معمولاً مجهز به چه جنگ افزارهایی بودید؟ آیا در شب هم پروازهای شما ادامه داشت؟ گفت: نمی توانم در حال حاضر آمار دقیقی به شما بدهم، روزانه از پایگاه همدان شاید 30-40 نوبت پرواز انجام می شد. بارها اتفاق می افتاد که من در طی یک روز، چندین بار پرواز می کردم. نه تنها من، شرایط برای تمام خلبانان همینگونه بود. طبیعی است که جنگ بود و سختی های خودش را داشت. ساعت، زمان، زن، بچه هیچ کدام مانع از پرواز نمی شد. همه یکدل و هم قسم شده بودیم که نگذاریم آب خوش از گلوی صدامیان پایین برود.

پروازهای ما روز و شب نداشت؛ چون جنگ روز و شب ندارد. بارها مجبور می شدیم در شب پرواز و اهداف را بمباران کنیم. ما در پروازهای مان از انواع بمب و راکت استفاده می کردیم.

این خلبان پیشکسوت ارتشی در جواب این پرسش که به نظر شما نیروی هوایی در جلوگیری از نفوذ دشمن و پشتیبانی از نیروی زمینی چقدر پیروز عمل کرد؟ تأکید کرد: من فکر می کنم که نیروی هوایی خارج از حد تصور عمل کرد و بسیار پیروز بود. نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران علاوه بر دفاع از آسمان ایران و حمله به پایگاه ها و نقاط کلیدی دشمن، جلوی پیشروی سریع نیروی زمینی متجاوز را گرفته بود. این امر میسر نمی شد مگر با دلاورمردی ها و رشادت هایی که توسط کارکنان این نیرو انجام پذیرفت. جا دارد به این نکته اشاره کنم که همه کار را خلبان انجام نمی داد. همه نقش داشتند، کارکنان فنی، کروی پرواز، برج مراقبت، کارکنان بیمارستان پایگاه اگر همه دست به دست هم نمی دادند، به هیچ عنوان ما نمی توانستیم پیروز عمل کنیم.