مکان های تاریخی که دیگر وجود خارجی ندارند (قسمت ششم) - تور سریلانکا

مطالب مرتبط

مکان های تاریخی که دیگر وجود خارجی ندارند (قسمت اول) مکان های تاریخی که دیگر وجود خارجی ندارند (قسمت دوم) مکان های تاریخی که دیگر وجود خارجی ندارند (قسمت سوم) مکان های تاریخی که دیگر وجود خارجی ندارند (قسمت چهارم) مکان های تاریخی که دیگر وجود خارجی ندارند (قسمت پنجم)

بازداشتگاه زنان

درسال 1927، در نیویورک، خیابان گرینویچ (Greenwich)، کوچه دهم، زندان Jefferson Market از بین رفت. و در سال 1932، در محل آن یک زندان دیگر ساخته شد. این زندان 12 طبقه مخصوص بانوان، به دنبال این بود که امکانات بیشتری را برای زندانیان فراهم آورد. روزنامه نیویورک تایمز در مقاله ای در همان زمان در خصوص این زندان نوشت: این موسسه هیچ نشانی از یک زندان را ندارد . راهروهای زندان با نقاشی های دیواری تزیین شده بودند، زندانیان در سلول هایی بودند که پنجره های آنها هیچ میله ای نداشتند و دارای آب گرم و سرد برای استفاده زندانیان بودند. همچنین به پشت بامی دسترسی داشتند که وعده باغبانی و ورزش در آنجا را به آنها داده بودند. این زندان جالب محل نگهداری محکومینی چون Ethel Rosenberg (یک جاسوس بود) و والری سولاناس کسی که به اندی وارهول شلیک کرد(تا زمانی که به کالیفرنیا منتقل شود در این زندان به سرمی برد) بود. ساکنان دهکده غربی هرگز به درون این زندان نرفتند، سال های زیادی تظاهرات در خارج از زندان برگزار می شد و هر روز و شب صدای مکالمات (با صدای بلند) زندانیان و دوستان شان در خیابان به گوش می رسید. افزایش جمعیت در زندان منجر به سوءاستفاده و بدرفتاری زندانیان شد و تقاضاها برای بهینه سازی شرایط، انتها منجر به تعطیلی زندان در سال 1971 شد. زنان این زندان نیز به یک زندان که موسسه اصلاحات شهر نیویورک در Riker Island ساخته بود، انتقال داده شدند. در سال 1973، Mayer John Lindsay به صورت نمادین با پتکی اقدام به تخریب این زندان که به نظرش یک سیاه چال قدیمی بدبخت بود، کرد. امروزه در محلی که آن زندان سابقا در آنجا قرار داشت، یک باغ وجود دارد.

فیروز کوه

در سال 1192، امپراتور غوریان، سلطان غیاث الدین یک پیروزی بزرگ درجنگ بزرگ دهلی به دست آورد و برای بزرگداشت آن، یک برج ساخت. او این برج را به گونه ای ساخت که انگار پایتخت تابستانی امپراتوری آن نیز به شمار می رفت. فیروزکوه، خانه افغانی های سلسله غوریان شد. فیروزکوه در قلب یک پادشاهی اسلامی قرار داشت که از عراق امروزی تا هند ادامه داشت. جوزجانی، یکی از اهالی فیروزکوه، آن را یک شهر مجلل و وحشتناک توصیف می کرد، شهری که مملو از غنایم جنگی بود و با آجرهایی که از خاک و خون رقیبان شان بودند، ساخته شده بود. اما شکوه و جلال این شهر خیلی دوام نیاورد. به دنبال مرگ علم الدین(ud- dins) در سال 1202، امپراتوری نیز به مرز نابودی رسید. فیروزکوه تقریبا بوسیله مغول هایی که در سال 1222 شهر را فتح و با خاک یکسان کردند، محو شد و برج ud- dins ، یکی از آخرین چیزهایی بود که ایستادگی کرد. در سال 2001 که آمریکا به افغانستان حمله کرد، بسیاری از عتیقه های باقی مانده غوریان در اطراف برج کشف شدند و به دلالان فروخته شدند. برج نیز در سال 2002 یکی از میراث یونسکو شناخته شد، اما در آن موقع بسیاری از داستان های غوریان به طور کامل از بین رفته بود. گفته می شود این برج ممکن است زیاد دوام نیاورد، زیرا پایه آن فرسوده شده است و برج در حال کج شدن است و اگر سریعا به شرایط آن رسیدگی نشود، بزودی سقوط خواهد نمود.

راه آهن دوچرخه اسمیتویل (Smithville)

در سال 1865، یک مرد کابینت ساز و عضو آینده کنگره، به نام hezekiah smith به نیوجرسی آمد. اسمیت (Smith) زمینی را در اطراف یک آسیاب آبی که به نام شروپورت در شهرستان برلینگتون شناخته می شد، فراهم کرد و نام آن را به اسمیتویل (Smithville) تغییر داد. او کارخانه ماشین H.B.Smith را راه اندازی کرد که تقریبا یک چهارم تجهیزات نجاری شهر را فراهم می کرد. او برای اینکه کارگرانش را راضی نگه دارد، یک شهرک ساخت که انواع امکانات و جاذبه ها را از جمله سالن بولینگ، اتاق های مطالعه، گلخانه های فوق العاده و حتی یک دسته نوازندگان در آن قرار داده بود. بعلاوه اسمیت به خاطر کار با یک گوزن شمالی تعلیم داده شده در شهر نیز شهرت داشت. گذشته از این خرق عادت ها، Smith از زمان خود فراتر حرکت می کرد، او یک سه چرخه بخار ساخته بود و کارخانه او یکی از اولین کارخانه های ساخت دوچرخه در آمریکا بود که کارش را درسال 1881 شروع کرد. وی بخشی از زمان خود را به خدمت در کنگره و بخشی را به مجلس سنا در نیوجرسی اختصاص می داد. زمانی که در او در سال 1887 درگذشت، در حالی که در یک تابوت مهر و موم شده آهنی قرار داده شده بود، به خاک سپرده شد. کمی پس از درگذشت اسمیت (Smith)، از یکی از بهترین جاذبه های اسمیتویل(Smithville) یعنی دوچرخه مونوریل Hotchkiss رونمایی شد. arthur Hotchkiss ایده خود را به اسمیتویل (Smithville) آورد، و پس از آن به خاطر کارخانه دوچرخه اش مورد توجه نهاده شد. در سال 1893 در نمایشگاه دنیای کلمبیا در شیکاگو، به عنوان یک راه آهن جالب برای رفت و آمد برگزیده شد. دوچرخه سواران این اختراع جدید را در جهتی آهنی به طول 1.8 مایل (3 کیلومتر) و 4 فوت ارتفاع (1.2 متر) بین اسمیتویل(Smithville) و شهر Mt.holly می راندند. دوچرخه سواران می توانستند با خریداری یک بلیط 10 سنتی (360 تومان) یک دور تفریحی با این وسیله جدید بزنند با سرعتی در حدود 18 مایل بر ساعت (28 کیلومتر) تا 11 شب دوچرخه سواری نمایند. سواران این منو ریل با خطرات زیادی در طول این جهت روبرو می شدند، سوارانی که از جهت مخالف می آمدند، گاوها، خطر افتادن وسیله در آب رودخانه یا روی زمین، در زمانی که کشاورزان حواس پرت دروازه های عبور وسیله را باز می گذاشتند. زمانی که طراحی دوچرخه پیشرفت کرد، دوچرخه سواری در یک جاده پرپیچ وخم هم بدون نگرانی از خطر سقوط ممکن شد و این امر کل ساختار منو ریل را بلااستفاده کرد. در سال 1898 Hotchkiss به سراغ پروژه های دیگر رفت و پروژه منو ریل را به حال خود رها کرد. بخش هایی از کمپانی اسمیت (Smith) حفظ شدند و به عنوان قسمتی از پارک Smithville برلینگتون هنوز هم وجود دارند، اما منو ریل Hotchkiss به طور کلی از بین رفت.

آکواپولیس(Aquapolis)

شروع پروژه Expo`75 (نمایشگاه 75) در جزیره اوکیناوا در ژاپن به سال 1975 برمی شود، که تنها در خصوص اثبات امکانات اقیانوس و با این شعار بود: دریایی که ما دوست داریم ببینیم. رویای آینده پرآب تمام نمایشگاه را پر نموده بود: یک ساحل ساخته دست بشر در نمایشگاه، بازار ساحلی، پارک تفریحی اکسپو(Expo)، زندگی دریایی و عمارت هایی مملو از آخرین دست آوردها در تکنولوژی اکتشافات اقیانوس. و نکته برجسته این نمایش، Aquapolis (شهرآبی) بود. یک شهر شناور 100000 فوتی که توسط معمار ژاپنی Kikutake Kiyonori طراحی شده بود. او وظیفه اش ساخت فضاهای شهری روی دریاهای بزرگ بود. مکانیک های محبوب خاطرنشان می کردند که آکوآپولیس (Aquapolis) بزرگترین خانه تک اتاقی است که تا به امروز روی دریا وجود داشته است. این مکان نمای خوبی از امکانات آینده، نمایشگاه ها و سرزندگی را به نمایش می گذاشت. اهداف Kiyonori درمورد زندگی شهری روی اقیانوس به انتها نرسید و Aquapolis به دلایلی از جمله : عدم توجه توقیف شد و به طور کامل به شانگهای منتقل گشت و در سال 2000 به عنوان آهن قراضه به فروش رسید.

Webbs city

در سن پترزبورگ فلوریدا در نزدیکی واگن های قطار، Doc Webb یک سرزمین جدید ساخت. James Earl Doc Webb در سال 1925 زمانی که زمین رونق فراوانی داشت، به فلوریدا رفت و یک داروخانه تاسیس کرد. زمانی که این کسب و کار از رونق افتاد، Webb تصمیم گرفت که کالاهای خود را به حراج بگذارد و داروخانه خود را به یک Webbs city تغییر دهد و با شعار فروش بیشتر،قیمت مناسب تر کار خود را پیش ببرد. این مکان از عجیب ترین داروخانه های دنیا بود. پیشنهادات و کالاهای او بسیار جالب توجه بودند. چند نمونه از ارائه محصولاتش به توضیح زیر است: در روز دلار ، او 2000 یک دلاری را به قیمت 95 سنت به فروش رساند. روز جالب دیگری روز فروش اجناس درهم برهم بود، که محل قرار دریافت اجناس با هم عوض می شد. (درواقع نام محصول با خودش همخوانی نداشت). از دیگر منابع کسب درآمدش یک مرغ رقصنده بود، یک ماشین که با سکه کار می کرد و مانند مرغ های زنده عمل می کرد.(یک سکه در آن می انداختند و به تماشای حرکات جالب این مرغ ماشینی می نشستند). و یک نوآوری جدید توسط برادران Zucchini - مخترعان توپ پرتاب نماینده انسان - که Webb را از درون یک توپ به خارج پرتاب می کرد. و اما بزرگترین و ماندگارترین نوآوری او، خطوط چک کردن و محاسبه قیمت کالاها در هنگام خروج از فروشکاه بود. در زمان اوج کار Webb در سال 1970، این فروشگاه دارای 70 قسمت در 7 طبقه بود و هزاران نفر نیز در آن مشغول به کار بودند. با گذشت زمان، همه چیز تغییر کرد. با افزایش شمار فروشگاه ها، کسب و کار Webb از رونق افتاد واو در سال 1974 Webbs city خود را فروخت. فروشگاه در سال 1979 تعطیل شد. Webb در سال 1983 درگذشت و یکسال پس از مرگ او نیز فروشگاه از بین رفت. منبع: atlasobscuraمنبع: کجارو