آیا باید نگران ویروس جدیدی که در چین شناسایی شده، یعنی ویروس لانگیا Langya باشیم؟
به گزارش تور سریلانکا، احتمال می رود ویروس جدیدی به نام هنیپا ویروس لانگیا Langya henipavirus در حدود یک دوره دو ساله تا سال 2021 در 35 نفر در استان های شاندونگ و هنان چین ایجاد بیماری نموده باشد.
چیز های زیادی درباره ویروس تازه - که به اختصار LayV شناخته می گردد - نمی دانیم. مثلا نمی دانیم که آیا از انسان به انسان سرایت می نماید یا خیر.
اما این چیزی است که تا کنون در خصوص آن دانسته شده.
شدت ابتلا با آن چقدر است؟
محققان چینی برای اولین بار این ویروس تازه را در برنامه نظارت معمول در افراد مبتلا به تب که تماس اخیر با حیوانات را گزارش نموده بودند، شناسایی کردند. هنگامی که ویروس شناسایی شد، محققان در پی ویروس در سایر افراد بودند.
علائم گزارش شده اغلب خفیف به نظر می رسد: تب، خستگی، سرفه، از دست دادن اشتها، درد های عضلانی، حالت تهوع و سردرد. در خصوص مدت ابتلا اطلاعاتی در دسترس نیست.
نسبت کمتری از بیماران دارای عوارض بالقوه جدی تری از جمله ذات الریه (پنومونی) و اختلال عملکرد کبد و کلیه شدند. اما شدت این مسائل، احتیاج به بستری شدن در بیمارستان و اینکه آیا مواردی کشنده بوده یا خیر، باز گزارش نشده است.
این ویروس از کجا آمده است؟
پژوهشگران بعلاوه بررسی کردند که آیا حیوانات اهلی یا وحشی ممکن است منبع ویروس بوده باشند یا خیر. اگرچه آن ها تعداد کمی از بز ها و سگ ها را پیدا کردند که ممکن است در گذشته به این ویروس آلوده شده باشند، شواهد سرراست تری وجود داشت که نشان می دهد بخش قابل توجهی از حشره خوارهای وحشی دارای ویروس هستند.
این نشان می دهد که انسان ها ممکن است ویروس را از نوعی حشره خوار گرفته باشند.
آیا این ویروس واقعاً باعث این بیماری می گردد؟
محققان برای یافتن این ویروس تازه از یک تکنیک مدرن به نام بررسی متاژنومیک استفاده کردند. محققان تمام مواد ژنتیکی را توالی یابی می نمایند و سپس دنبال توالی های ناشناخته می گردند که ممکن است یک ویروس تازه را نشان دهند.
پس استفاده از این روش این سؤال را مطرح می نماید که چگونه دانشمندان می توانند تشخیص دهند که آیا یک ویروس خاص باعث بیماری می گردد یا خیر.
ما به طور سنتی از فرضیه کخ برای معین اینکه آیا یک میکروارگانیسم خاص باعث بیماری می گردد استفاده می کنیم:
1- عامل بیماری باید به اندازه زیاد در تمام گونه موجودات زنده مبتلا به این بیماری یافت گردد، اما نباید در گونه های سالم یافت گردد.
2- عامل بیماری باید از یک موجود زنده بیمار جدا شده و بتواند کشت داده گردد.
3- هنگامی که موجود زندهٔ مشابهی به عامل بیماری کشت شده آلوده شد، باید بیمار گردد.
4- عامل بیماری که از موجود زندهٔ بیمار جدا می گردد باید با عامل بیماری اولیه و کشت شده مشابه باشد.
نویسندگان اذعان می نمایند که این ویروس تازه هنوز این معیار ها را برآورده نمی نماید. البته خود این معیار ها در عصر تازه مورد تردید قرار گرفته است.
با این حال، نویسندگان می گویند که آن ها هیچ علت دیگری برای بیماری در 26 نفر پیدا نکردند، شواهدی وجود داشت که سیستم ایمنی 14 نفر به ویروس پاسخ داده بود و افرادی که ناخوش تر بودند، ویروس بیشتری داشتند.
چه چیزی از ویروس های مشابه می دانیم؟
به نظر می رسد که این ویروس تازه پسر عموی دو ویروس دیگر است که در انسان مهم هستند: ویروس Nipah و ویروس Hendra. این خانواده از ویروس ها الهام بخش ویروس تخیلی MEV-1 در فیلم Contagion بودند.
ویروس Hendra اولین بار در سال 1994 در کوئینزلند گزارش شد که در آن موقع باعث مرگ 14 اسب و مربی آنها به نام Vic Rail شد.
از آن موقع موارد شیوع زیادی با این ویروس در اسب ها در کوئینزلند و شمال نیو ساوت ولز گزارش شده و عموماً تصور می گردد که به علت عفونت های سرریز از روباه ها باشد.
در مجموع، هفت مورد انسانی ابتلا با ویروس هندرا در استرالیا گزارش شده است (بیشتر در دامپزشکان که با اسب های بیمار کار می نمایند) که 4 مورد از آنها منجر به مرگ شده است.
ویروس نیپا در سطح جهانی قابل توجه تر است و بیشتر موارد شیوع آن در بنگلادش بوده است.
شدت عفونت می تواند از آنسفالیت (التهاب مغز)بسیار خفیف تا کشنده متغیر باشد.
اولین شیوع آن در مالزی و سنگاپور در افرادی گزارش شد که تماس نزدیکی با خوک داشتند. با این حال، تصور می گردد که موارد ابالای اخیر به علت مواد غذایی آلوده به ادرار یا بزاق خفاش های آلوده بوده است.
ضمناً به نظر می رسد که ویروس نیپا از فردی به فرد دیگر، عمدتاً در میان افراد خانواده، می تواند منتقل گردد.
چه اطلاعاتی باید کسب کنیم؟
اطلاعات کمی در خصوص این ویروس تازه وجود دارد و موارد گزارش شده در حال حاضر احتمالاً نوک کوه یخ هستند.
در این مرحله هیچ نشانه ای وجود ندارد که ویروس از انسان به انسان سرایت کند.
برای معین اینکه عفونت چقدر می تواند شدید باشد، چگونه توسعه می یابد و چقدر ممکن است در چین و منطقه گسترده گردد، به کار تحقیقی بیشتری احتیاج است.
نویسنده مقاله اصلی: آلن چنگ، استاد اپیدمیولوژی و بیماری های عفونی، دانشگاه مانش.
منبع: یک پزشک