فعالیت مغز تا 48 ساعت بعد خروج از بدن - تور سریلانکا

پژوهشگران موسسه آلن با تحقیق روی باقی مانده بافت مغز پس از جراحی می کشوند درک بهتری از کارکرد مغر پیدا نمایند

دانشمندان آمریکایی می گویند تحقیق با استفاده از قطعاتی که پس از جراحی مغز باقی می ماند بیشتر از تحقیق روی مغز موش و موش صحرایی به درمان های نو منجر می گردد.

دکتر لین در نشست اتحادیه آمریکایی پیشرفت علم در سیاتل جزییات این پروژه تحقیقاتی را شرح داد: کمی دیوانگی است که در یک عرصه علمی عظیم سعی می کنیم بیماری های مغز را درمان کنیم، اما درک اندکی از مغز خود انسان داریم.

این عرصه علمی در کل فرض نموده که مغز انسان شبیه مدل های حیوانی است بدون اینکه این فرض را محک زده باشد.

مغز موش هزار بار کوچکتر از مغز انسان است و هر بار که محققی به آن نگاه می نماید به این نتیجه می رسد که بین این دو تفاوت های زیادی وجود دارد.

دکتر لین و همکارانش در موسسه آلن تسهیلاتی برای جراحان مغز منطقه فراهم نموده اند تا با اجازه مریض، چند ساعت بعد از جراح مغز، روی بافت های باقی مانده تحقیق نمایند. بافت مغز تا 48 ساعت بعد خروج از بدن به کار عادی خود ادامه می دهد.

برش کوچکی از مغز کمی بعد از جراحی که تا 48 ساعت بعد از خروج از بدن به کار خود ادامه می دهد

به همین دلیل وقتی دکتر لین و همکارانش خبردار می شوند که یک تکه بافت مغز از بدنی جدا شده مجبور می شوند تمام کارهایشان را کنار بگذارند و حتی شب ها هم کار نمایند.

او می گوید: ما می بینیم که سلول های مغز انسان انواع بیشتری از مدل های حیوانی دارد و خواص الکتریکی و آناتومیک مغز موش و انسان می تواند تفاوت های چشمگیری داشته باشد.

دکتر لین معتقد است به همین دلیل است که کوشش برای یافتن درمان بیماری های مغزی مانند پارکینسون و آلزایمر بی ثمر مانده است.

او می گوید بیمارانی که به دلیل بیماری هایی مثل صرع باید بافت مغزشان جراحی گردد به شرکت در این تحقیق علاقه نشان می دهند. نظر دکتر لین به مذاق متخصصان ژنتیک بریتانیا که روی موش یا موش صحرایی تحقیق می نمایند چندان خوش نیامده است.

پرفسور رابین لاول بج پژوهشگر موسسه کریک در لندن می گوید: درست است که بین اندازه، شکل و پیچیدگی مغز موش و انسان تفاوت وجود دارد و این مغز ها به بدن های متفاوتی متصلند. اما هیچ عصب پژوهی را نمی شناسم که غیر از این فکر کند. این ادعای او که آن ها تفاوت ها را نادیده نمی گیرند واقعا مسخره است.

تحقیق روی موجود زنده را در حیوانات می توان انجام داد وگرنه کار بسیار دشواری است. طوری که ما می توانیم متغیر هایی مانند ژنتیک، سن، تغذیه و ... را در حیوانات کنترل کنیم در انسان غیر ممکن است.

یکی از میلیارد ها سلول مغز انسان. دانشمندان تفاوت های چشمگیری میان این سلول ها و سلول های مغز موش پیدا نموده اند

شورای پژوهش های پزشکی بریتانیا میخواهد مرکز تحقیقات ژنتیکی موش خود را در هارول در آکسفوردشایر تعطیل کند. یک محقق ژنتیک ارشد که نمی خواست نامی از او برده گردد به بی بی سی گفت: دیدگاه های دکتر لین در این تصمیم تاثیر داشته است:

موجی بوجود آمده که تحقیق بر موش و سایر ارگانیسم ها و حیوانات را در کل کم ارزش می نماید و این باور ساده لوحانه را رواج می دهد که تحقیقات ژنتیک انسانی همه مسائل را حل می نماید. ولی کلید اصلی در مکانیسم ها است و برای آنالیز و تائید پیش فرض ها به دستکاری کل یک ارگانیسم احتیاج است.

مقابله با این موج ضد تحقیقات روی حیوانات بسیار مهم است و به نظر من اکثریت جامعه پژوهشگران با آن کاملا مخالفند و نگرانی زیادی دارند.

پرفسور رابین لاول بج کارایی نظریه دکتر لین را در دراز مدت زیر سوال می برد:

آیا حداکثر 48 ساعت کشت بافت مغز کافی است؟ هر تکه مغز ارتباط هایی با دیگر قسمت های دستگاه عصبی مرکزی دارد، این قسمت ها چقدر بر عملکرد آن تکه مغز تاثیر دارند؟ تاثیر سیستم های بدن بر هر تکه بافت مغز را چه می توان کرد مثل تاثیر سیستم ایمنی یا روده و باکتری های آن (میکروبیوتا)؟

پروفسور الیزابت فیشر، پژوهشگری که در دانشگاه یوسی ال لندن روی اساس ژنتیکی بیماری های مغزی تحقیق می نماید، می گوید تحقیق روی مغز موش به پژوهشگران بینش بسیاری در باره سلامت و بیماری انسان و درمان های جدید داده است.

او می گوید: دسترسی به بافت مغز زنده انسان بی شک به محققان یاری زیادی می نماید، ولی دسترسی به این نمونه ها بسیار محدود است بخصوص دسترسی به نمونه بافت مغز کسانی که بیماری های نادر دارند.

دکتر لین در پاسخ می گوید: می خواهم این نکته را روشن کنم که برای مطالعات مکانیکی که یک محدودیت بنیادی در مطالعه مغز انسان است، تحقیق روی مغز نمونه های حیوانی برای شکل گیری سیستم های قابل آزمایش تجربی ضروریست.

به همین دلیل تحقیق ما روی مغز انسان مکمل تحقیق روی حیوانات است و امکان ارزیابی نقادانه مدل های کارکرد و بیماری های مغزی را می دهد. تمام مدل ها محدودیت خود را دارند و ما بر این باوریم که کار ما راه را برای درمان های جدیدتر و بهتر بیماری ها و اختلال های مغزی روشن می نماید.