پروتئین هایی که در افراد تنها و منزوی افزایش می یابند ، زنگ خطری برای سلامت جسم و روان - تور سریلانکا

تحقیقات اخیر نشان می دهد که حدود یک چهارم سالمندان دچار انزوای اجتماعی هستند و بین 5 تا 15 درصد نوجوانان احساس تنهایی می نمایند. این آمار نگران نماینده است، چرا که پژوهش ها ارتباط مستقیمی بین تنهایی و افزایش خطر ابتلا به بیماری های جسمی و روانی پیدا نموده اند.

مطالعات گذشته نشان داده اند که انزوای اجتماعی و احساس تنهایی می تواند خطر ابتلا به زوال عقل (Dementia) را تا 26 درصد افزایش دهد و با افسردگی ارتباط دارد. اما این پژوهش ها فراتر رفته اند و به آنالیز تأثیرات زیستی و مولکولی تنهایی بر سلامت انسان پرداخته اند.

پژوهش درباره پروتئین ها - رمزگشایی از تأثیرات زیستی تنهایی

در کوشش برای درک بهتر این ارتباط، دانشمندان به آنالیز نقش پروتئین ها در بدن پرداختند. پروتئین ها به عنوان پیغام رسان های زیستی، نقشی کلیدی در فعالیت ژن ها و فرآیندهای حیاتی ایفا می نمایند.

در یک پژوهش مشترک بین دانشگاه کمبریج (University of Cambridge) و دانشگاه فودان (Fudan University)، داده های بیش از 42,000 شرکت نماینده از پایگاه زیستی بریتانیا (UK Biobank) آنالیز شدند. این مطالعه، 2,920 نوع پروتئین پلاسمایی را مورد آنالیز قرار داد و به ارتباط میان بعضی از این پروتئین ها و احساس تنهایی و انزوا پی برد.

افزایش پروتئین های خاص در افراد تنها

نتایج این پژوهش نشان داد که افرادی که احساس تنهایی می نمایند، سطح بالاتری از پنج پروتئین خاص را در خون خود دارند. این پروتئین ها با فرآیندهای التهابی، پاسخ های ایمنی و حتی عملنمودهای عصبی مرتبط هستند.

این پنج پروتئین شامل موارد زیر هستند:

• GFRA1: پروتئینی که به رشد نورون ها و عملکرد مغز یاری می نماید. افزایش سطح این پروتئین ممکن است با تغییرات عصبی مرتبط باشد.
• ADM: پروتئینی که فشار خون و سلامت قلب را تنظیم می نماید. سطح بالاتر این پروتئین می تواند نشان دهنده استرس یا اختلالات قلبی باشد.
• FABP4: پروتئینی مرتبط با متابولیسم چربی و التهاب که ممکن است با بیماری های متابولیکی مانند دیابت نوع 2 در ارتباط باشد.
• TNFRSF10A: پروتئینی که نقش مهمی در مرگ برنامه ریزی شده سلول ها (Apoptosis) و پاسخ ایمنی ایفا می نماید.
• ASGR1: پروتئینی که با عملکرد کبد و پردازش مواد مغذی مرتبط است.

افزایش این پروتئین ها چه معنایی دارد؟

این تحقیق به هیچ وجه نشان نمی دهد که این پروتئین ها باعث احساس تنهایی می شوند یا رفتار اجتماعی را تغییر می دهند. بلکه یافته ها حاکی از آن است که در افرادی که به طور مداوم احساس انزوا دارند، سطح این پروتئین ها به دلایل زیستی و فیزیولوژیکی افزایش پیدا می نماید.

این تغییرات ممکن است بازتابی از پاسخ بدن به استرس های طولانی مدت، التهاب مزمن یا تغییر در عملکرد سیستم ایمنی باشد. در واقع، تنهایی می تواند به طور غیرمستقیم باعث ایجاد اختلال در سیستم ایمنی و التهابی گردد و این پروتئین ها بخشی از پاسخ بدن به این شرایط هستند.

پیغامدهای سلامتی - زنگ خطر برای بیماری های مزمن

با پیگیری شرایط سلامتی شرکت نمایندگان به مدت 14 سال، معین شد که افزایش این پروتئین ها می تواند با بیماری هایی مانند بیماری های قلبی عروقی (Cardiovascular Disease)، دیابت نوع 2 (Type 2 Diabetes)، سکته مغزی (Stroke) و حتی مرگ زودرس مرتبط باشد.

این یافته ها به وضوح نشان می دهند که حمایت اجتماعی و روابط معنادار می توانند به کاهش این پروتئین ها و در نتیجه بهبود سلامت یاری نمایند.

ارتباطات اجتماعی - راهی برای مقابله با اثرات زیستی تنهایی

نتایج این تحقیق به طور علمی تأیید می نماید که روابط اجتماعی قوی می توانند به سلامت جسم و روان یاری نمایند. تعامل های حضوری، که شامل ارتباط های غیرکلامی مانند زبان بدن نیز هستند، می توانند سطح استرس را کاهش داده، فشار خون را متعادل نمایند و عملکرد سیستم ایمنی را بهبود بخشند.

از سوی دیگر، فناوری های مدرن ارتباطی، هرچند فرصت های بیشتری برای ارتباط ایجاد نموده اند، اما در مواردی منجر به ارتباط های سطحی و احساس انزوا شده اند. بنابراین، ایجاد ارتباط های عمیق و معنادار در دنیای مدرن، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

فعالیت های اجتماعی - سلاحی در برابر تنهایی

شرکت در فعالیت هایی مانند کارهای داوطلبانه، ورزش های تیمی یا تعامل های اجتماعی حضوری می تواند نه تنها احساس تعلق را تقویت کند، بلکه از نظر زیستی نیز به کاهش عوامل التهابی و خطر بیماری ها یاری کند.

اهمیت ارتباطات اجتماعی برای سلامت جسم و روان

این پژوهش نشان می دهد که تنهایی و انزوا ممکن است به افزایش سطوح پروتئین هایی مرتبط با التهاب و سیستم ایمنی منجر گردد که به نوبه خود خطر بیماری های مزمن و مرگ زودرس را افزایش می دهند.

با این حال، این یافته ها به این معنا نیستند که وجود این پروتئین ها دلیل ایجاد تنهایی است. بلکه نشان می دهند که حمایت اجتماعی و تعامل های انسانی می توانند اثرات منفی تنهایی را کاهش داده و سلامت کلی را بهبود بخشند.

در دنیای مدرن، که تنهایی به پدیده ای فراگیر تبدیل شده، ایجاد ارتباطات معنادار و حفظ تعامل های اجتماعی حضوری می تواند نقشی حیاتی در حفظ سلامت جسمی و روانی داشته باشد.